Bij stichting Kakelbont werken voor Paardenschool Kakelbont 2 mensen in vaste dienst, Erdnuss Friedrich en Christel Jagtman , samen zorgen zij voor de continuïteit in de verzorging van de dieren, de contacten met de klanten , het beheer van het geheel, zij dragen de intentie van de stichting uit en zijn de aanspreekpunten van de Paardenschool.
De lessen worden gegeven door Erdnuss Friedrich , Sarah Milo en Anja de Boer
Hierbij stellen wij ons zelf voor:
Ik ben Christel Jagtman en ben in 1963 in Amsterdam geboren en ik ben vanaf 1994, sinds de oprichting, betrokken geweest bij Stichting Kakelbont en alles wat daarop volgde. Ik wil graag iets neer zetten wat voor zowel mens als dier een leuke ontmoetingsplek kan bieden.
Nadat de stichting 10 jaar in Drenthe een vakantie boerderij had bestierd, kwam de mogelijkheid om in Amsterdam een paardenschool op te zetten. De stichting heeft toen al haar expertise, geduld, doorzettingsvermogen en geld gebruikt om een goede doorstart te maken met het opzetten van de paardenschool Kakelbont. Weer is het speerpunt dieren en mensen met elkaar in contact brengen op zo een manier dat het leuk is voor alle partijen.
Het bouwen van het prachtige clubhuis van stro was een eer om te mogen doen, fantastisch om zoiets neer te mogen zetten, heerlijk dat het zo ecologisch kan!
Paarden zijn voor mij prachtige grote beesten met wie je zowaar heel wat kan uitwisselen, ik vind het heerlijk mee te doen aan de organisatie om zo ook anderen hiervan mee te laten genieten en ook om zorg te dragen dat de paarden het
goed hebben.
Wanneer kom je mij tegen?
Ik geef geen lessen, maar beantwoord wel de mail, doe de logistiek achter de lessen, organiseer alle activiteiten, doe de boekhouding en administratie, help mee opzadelen, poetsen en afzadelen, voer de paarden en mest, ik hou de hekken bij en ben de beheerder van het geheel en woon boven het clubhuis.
Ik ben Erdnuss Friedrich en geboren in Göttigen in Duitsland in 1960 , ik ben daar in mijn tienerjaren als echt paardenmeisje opgegroeid. Ik bracht veel vrije tijd door op de manege waar ik eerst voltige en later rijlessen volgde. Vanaf mijn 14de mocht ik het nieuwe jonge voltigepaard meerdere keren per week rijden en daarnaast helpen met de voltige lessen. Met dit paard heb ik ook aan dressuur- en springwedstrijden meegedaan en in de vakanties ging ik vaak op ponykamp en later op cursussen voor dressuur of het opleiden van jonge paarden.
Na de middelbare school kwamen er andere interesses en ben ik op mijn 20ste verhuisd naar Amsterdam en ging naar de kunstacademie. Na een aantal jaren kwamen de paarden toch weer in mijn leven en naast het hier en daar rijden bij een manege ging ik ook parttime werken als koetsier bij Karos city tours voor koetsritten in het centrum van Amsterdam. Ik deed ook een mencursus en haalde mijn koetsiersbewijs.
Ondertussen had ik ook een gezonken boot opgeknapt samen met Christel en nadat die af was, realiseerden we ons dat het samenwerken aan een groot project erg plezierig was en leven en werk daarbij veel meer één waren. Stichting Kakelbont werd opgericht en het volgende project werd een boerderij in Drenthe waar we weer gingen verbouwen maar nu ook voor mens en dier een heerlijke plek gingen creëren voor kindervakanties en andere groepen en er moesten voor mij natuurlijk ook paarden bij. Twee van de koetspaarden van Karos, Arno en Oscar (Haflingers), gingen mee verhuizen naar Drenthe en voor het eerst had ik eigen paarden in eigen beheer.
Waar we in het begin de paarden s ’nachts nog op stal zetten, lieten we ze al snel dag en nacht buiten, er wam een schuilstal en paddock bij de wei, omdat te veel gras niet goed was. De paddock groeide uit tot een rondloopje om de wei omdat dat veel meer aanleiding tot bewegen gaf (nu bekend als paddock paradise). Het idee dat ik het vroeger heel normaal had gevonden dat een paard 23 uur per dag in een ruimte ter grote van een wc leefde vervult me nu nog met verbazing en schaamte.
Ook op het gebie
d van het
rijden en trainen kon ik gelukkig aan de slag met nieuwe ideeën en methodes van o.a. Natural horsemanship die eerst via Duitsland en later ook in Nederland steeds meer bekend werden. Het idee dat je ook zonder hulpmiddelen en dwang met een paard tot aan hoge school- en dressuuroefeningen kon komen vond ik fascinerend en ik ging van alles lezen, bekijken en uitproberen. Met Arno en Oscar als voormalige koetspaarden was er ook wel werk aan de winkel: Arno die alleen gewend was aan stangenbit en rechtuit de koets trekken en onder de ruiter niet te sturen was en Oscar met wie ik voltige wilde gaan doen die de eerste keer aan de longe helemaal uit z’n dak ging . Het was een hele ontdekkingstocht in 10 jaar tijd en vaak confronterend maar uiteindelijk ook heel prettig om altijd bij jezelf de “fout” of de verandering te zoeken als iets niet lukt in plaats van het idee dat het paard “het maar gewoon moet doen”. Steeds beter leren kijken en je lichaamstaal gebruiken leidde tot veel beter contact en het rijden zonder zadel en je ontspanning en evenwicht in het meebewegen met het paard vinden gaf een hele nieuwe rijervaring. Met de voltige kwam het ook helemaal goed en veel kinderen hebben op vakantie bij ons leuk gereden.
Na 10 jaar gingen we terug naar Amsterdam om langduriger pleegkinderen op te vangen wat we in Drenthe ook al voor crisisopvang en weekenden deden. Daarnaast hoorden we echter dat het stadsdeel in het Westerpark een manege wilde en er ook een beheerderswoning bij kon en toen begon het toch weer te kriebelen. Na nog eens 5 jaar was het dan zo ver dat we daadwerkelijk hier op het terrein aan de slag konden en in 2011 zijn we begonnen met de manege en kon ook Arno en 9 andere paarden en pony’s hier naar toe verhuizen. Oscar was helaas met meer dan 30 jaar inmiddels overleden.
Tijdens de voorbereidingen heb ik bij de KNHS in 2011 ook mijn voltige instructeursdiploma gehaald en ben sinds 2015 gediplomeerd Centered riding instructrice.
Sinds 2011 is het een nieuwe ontdekkingstocht om al mijn ervaringen en overtuigingen samen met de andere instructrices als manege een vorm te geven. Ik heb er veel plezier in en denk dat we op de goede weg zijn maar leer ook altijd nog bij….